Amatorski Teatr Niewielki z Gąbina znów na scenie. 18 marca zaprezentował kolejny spektakl, tym razem przywołujący nostalgiczny okres dwudziestolecia międzywojennego.
Amatorski Teatr Niewielki z Gąbina znów na scenie. 18 marca zaprezentował kolejny spektakl, tym razem przywołujący nostalgiczny okres dwudziestolecia międzywojennego.
Symbolicznym biciem dzwonów rozpoczął się pokaz, przenoszący widza sto lat wstecz, do zarania niepodległości. Dzwon historii wybił dla wszystkich Polaków i wraz z odezwą Piłsudskiego, obwieścił im niepodległość. Powszechna radość przyćmiła problemy młodego państwa i miała swoje odbicie w klimacie, jaki towarzyszył społeczeństwu do końca lat trzydziestych. Było wesoło, radośnie, artystycznie, czasem dekadencko. Nigdy wcześniej i nigdy później nie stworzono czegoś podobnego. Eleganckie panie, kolorowe suknie, panowie we frakach i smokingach palący cygara i pijący szampana, transatlantyki pływające między Europą a Ameryką, jazz, Eugeniusz Bodo, Jan Kiepura, Hanka Ordonówna, art deco; „złote czasy” które minęły. Jeśli Francuzi mają swoją Belle Epoque, tak my mamy okres międzywojenny. Powróćmy jak za dawnych lat przywrócił nam namiastkę tego wszystkiego. Namiastkę wyidealizowaną, trochę odrealnioną, ale też taką która odzwierciedla nostalgicznego ducha minionych czasów. Rozmowa dwóch pań, kroczących wśród widowni, dobitnie pokazuje o co w tym wszystkim chodzi - a czy mogę wjechać samochodem na scenę? pyta całkiem serio jedna z dam (Anna Kiełbasa). W żadnej innej epoce, coś takiego nie mogłoby się wydarzyć.
Spektakl w reżyserii Agnieszki Wichrowskiej, oparty był na serii skeczów, prezentujących różne aspekty międzywojennego, kawiarnaniego życia. Akcja kręciła się wokół Małej Ziemiańskiej, najsłynniejszego lokalu II RP. Artyści gąbińskiego teatru wcielili się w role stałych bywalców warszawskiej kawiarni. Były śpiewy, tańce, kokieteria i poetyckie deklamacje. Była powaga, patriotyczne uniesienia i huczne zabawy. Klimat międzywojennej bohemy, odtworzony w stu procentach.
Poziom był naprawdę wysoki i trudno znaleźć jakiś słaby punkt spektaklu. Gra aktorska trzymała się naprawdę wysokich standardów. Siedząc na widowni nie można było rozróżnić czy to gra profesjonalny teatr z Warszawy, Łodzi, Płocka czy może amatorski z Gąbina, bo to co zaprezentowali nasi lokalni artyści, bliskie było profesjonalizmowi w każdym calu.
Kawiarniany klimat spektaklu dało się uzyskać nie tylko dzieki grze aktorskiej, doskonale przygotowanym dekoracjom i rekwizytom, ale także za pomocą profesjonalnego nagłośnienia i oświetlenia (realizowane przez firmę OPTIS). Efekt potęgowany był również historycznym miejscem - 80-letnią salą, gdzie przed wojną swoje przedstawienia prezentowało Gąbińskie Koło Dramatyczne. Przez długie lata funkcjonowało tam również gąbińskie kino "Świt". Wyremontowana w ostatnich latach sala, nadal służy mieszkańcom w obcowaniu z kulturą.
Bez wątpienia swoją rolę życia miał w niedzielnym spektaklu Andrzej Wichrowski. To co wyczyniał na scenie, wcielając się w zalotnie śpiewającą kokietkę oraz wczorajszego jegomościa w powyciąganym, ale dumnie noszonym fraku, było jednym z mocniejszych (i przezabawnych) punktów wieczornego występu. Bardzo dobrze wypadł Piotr Pietracho. Grając żydowskiego krawca, w duecie z żoną skradł serca widzów. Mowa, gesty, wszystko to było tak realne i przezabawne, że (Dlaczego nie?) ciężko było utrzymać powagę. Debiut na scenie miał Adam Lewandowski. „Podstarzały dżentelmen”, szarmancki do bólu, adorował wszystkie panie jak na międzywojennego bon vivanta przystało. W piosenkach prym wiodły: Beata Jasińska z utworem Lata dwudzieste, lata trzydzieste oraz Agnieszka Wichrowska. Doskonale swoje role zagrały: Maria Olszewska, Maria Lewandowska i Anna Lendzion, ukazując różne oblicza kobiecości. Popis taneczny na scenie dali Anna Pietracho oraz Radosław Pawlak, którzy wcielili się w rolę tancerzy tanga. Monika i Dawid Przyborowscy zaprezentowali urokliwy skecz artystyczny, żywcem wyjęty z musicalu Deszczowa Piosenka. Brawa należą się również pozostałym aktorom: Magdalenie Piątek, Karolinie Guziak, Danucie Chodorowskiej-Kuś, Katarzynie Bogel, Dorocie Bardyszewskiej, Monice Wichrowskiej, Annie Kiełbasie czy Katarzynie Zasiewskiej. Każda z wymienionych osób wspaniale odegrała swoją rolę, śpiewając, recytując i odtwarzając klimat Małej Ziemiańskiej.
Nad sprawami technicznymi czuwali niezawodni: Andrzej Lendzion oraz Mariusz Kuś. Dorosłych aktorów wspierali ich młodsi koledzy z koła teatralnego "Maska", funkcjonującego przy gąbińskim Gimnazjum. Podziękowania należą się również wszystkim pozostałym osobom, wspierającym aktorów, m.in. przy dekoracjach, rekwizytach, charakteryzacji i ogólnej organizacji wydarzenia.
Spektakl obejrzało łącznie ponad 700 osób. Na więcej nie pozwoliły warunki lokalowe. Reakcje publiczności były wspaniałe. Doskonała interakcja aktorów z widzami zaowocowała widowiskiem z niezapomnianym klimatem. Sam spektakl został przyjęty bardzo ciepło. Na wieczornym pokazie podsumował go Burmistrz Krzysztof Jadczak, od samego początku wspierający działania Amatorskiego Teatru Niewielkiego z Gąbina rok 2018, to data wyjątkowa. Mija sto lat od odzyskania niepodległości, widowisko ATN z Gąbina przenosi nas w ten klimat – mówił burmistrz. Wspomniał także o wielu innych inicjatywach związanych ze stuleciem niepodległości, jakie czekają naszych mieszkańców w ciągu najbliższych miesięcy. Radość i energia, jaką mieli Polacy sto lat temu, ukazana została tego wieczoru wspaniale. To co zrobił i nadal robi Amatorski Teatr Niewielki może nie bezpośrednio, ale jest kontynuacją tego wszystkiego, co wiek temu tkwiło w Polakach – chęć działania, optymizm, kreatywność. Echo tamtych dni nie umarło i żyje we wszystkim co robią mieszkańcy ziemi gąbińskiej, miast, miasteczek w całym kraju – podsumował burmistrz.
Niedzielny spektakl wsparli: Burmistrz Miasta i Gminy Gąbin, ArtMediaVideo, ArtCom, Portal "Teraz Gąbin", firma OPTIS (Piotr Kunikowski), MGOK w Gąbinie oraz Maciej Kałamucki, który z akordeonem w dłoniach, na żywo przybliżał kawiarniane klimaty dwudziestolecia międzywojennego.
opracowanie: W. Olszewski,
fot. W. Olszewski, A. Świerzyński
