Okręgowa Izba Lekarska w Płocku zorganizowała III Ogólnopolską Konferencję Historyczną Izb Lekarskich. W programie były m.in. wykłady, panele dyskusyjne i zwiedzanie historycznych miejsc. Wśród nich był również Gąbin i wykłady poświęcone dwóm naszym rodakom.
III Ogólnopolska Konferencja Historyczna Izb Lekarskich rozpoczęła się w piątek 13 września od wyjazdowych wykładów w Gąbinie. W dawnym sądzie grodzkim przy ul. Kościuszki spotkali się lekarze z całej Polski (Wrocław, Łódź, Warszawa, Gdańsk, Płock). Byli wśród nich doktorzy, profesorowie akademiccy oraz inne osoby związane z medycyną. W Gąbinie wysłuchali dwóch wykładów: „Generał dywizji dr Felicjan Sławoj Składkowski – blaski i cienie życiorysu zasłużonego lekarza wojskowego” (dr Krzysztof Kopociński z Wojskowej Izby Lekarskiej) oraz „Z Gąbina w świat – profesor Teofil Zalewski – lekarz, uczony, senator RP” (dr Dariusz Lewera z Ośrodka Pamięci i Dokumentacji Historycznej Dolnośląskiej Izby Lekarskiej).
Wykłady przybliżyły słuchaczom sylwetki dwóch lekarzy. Urodzeni w Gąbinie, mieli duży wkład w rozwój krajowej medycyny i na stałe zapisali się na kartach historii. Sławoj Felicjan Składkowski, lekarz, generał, premier oraz profesor otolaryngologii Teofil Zalewski byli znakomitymi medykami. Pierwszy stworzył od podstaw i rozwinął wojskowy system sanitarny, drugi zaś miał wielki wkład w badania nad błoną bębenkową ucha i był pierwszorzędnym profesorem akademickim. O ile Składkowski jest w Gąbinie znany, zwłaszcza jako ostatni premier II RP, tak o Teofilu Zalewskim słyszało niewielu. Konferencja była więc doskonałą okazją do przybliżenia tej ciekawej postaci.
Po wykładach odbył się krótki panel dyskusyjny dla uczestników spotkania. Głos zabrał m.in. członek rodziny Teofila Zalewskiego, również lekarz – profesor ginekologii. Następnym etapem konferencji był spacer ulicami Gąbina i zwiedzanie społecznego muzeum ziemi gąbińskiej. Uczestnicy konferencji mieli okazję zwiedzić zabytkowy budynek, w którym urodził się Sławoj Składkowski oraz zapoznać z największymi kraju eksponatami, dotyczącymi jego życia. Oprowadzili ich członkowie Towarzystwa Miłośników Ziemi Gąbińskiej, które było współorganizatorem gąbińskiej konferencji.
W spotkaniu wziął udział Burmistrz Miasta i Gminy Gąbin Krzysztof Jadczak, będący patronem honorowym wydarzenia. Podziękował przedstawicielom Płockiej Izby Lekarskiej za organizację konferencji w Gąbinie oraz podkreślił jak ważne jest odkrywanie nieznanych kart historii.
Dalsza część konferencji odbyła się w Płocku, była połączona ze zwiedzaniem miasta oraz dalszymi wykładami historycznymi.
Sławoj Felicjan Składkowski
urodził się 9 czerwca 1885 roku w kamienicy nr 6 na Starym Rynku w Gąbinie. Swoje życie od lat młodzieńczych związał z polityką i ideą odzyskania niepodległości. W czasie Wielkiej Wojny był lekarzem legionowym, oraz dowódcą Okręgu Wojskowego w Zagłębiu Dąbrowskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po przewrocie majowym w 1926 roku został mianowany komisarzem rządu na miasto stołeczne Warszawę. W późniejszym okresie trzykrotnie pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych, był również wiceministrem spraw wojskowych i szefem Administracji Armii. Od maja 1936 stał na czele rządu RP. Był ostatnim premierem II Rzeczypospolitej. We wrześniu 1939 został internowany w Rumunii. W czasie wojny przebywał w Turcji i Palestynie. Od 1947 roku mieszkał w Wielkiej Brytanii. Zmarł 31 sierpnia 1962 roku w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Brompton. 8 czerwca 1990 roku zwłoki Składkowskiego sprowadzono do Polski. Szczątki generała Składkowskiego zostały złożone w kwaterze 139-6-17, na warszawskich powązkach.
Teofil Zalewski
Lekarz, profesor otolaryngologii, pułkownik Wojska Polskiego, senator w II RP. Urodził się w 1872 roku w Gąbinie. Ukończył gimnazjum w Płocku i studiował na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Brał udział w patriotycznych manifestacjach, za co został aresztowany przez władze carskie. Uciekł do Krakowa, gdzie kontynuował studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracował jako asystent profesora Ludwika Rydygiera na Uniwersytecie Jagiellońskim. Specjalizował się w otolaryngologii i prowadził badania nad wytrzymałością błony bębenkowej. W czasie I wojny światowej służył jako kapitan w armii austriackiej, kierując oddziałami otolaryngologicznymi w różnych szpitalach wojskowych. Po wojnie dołączył do Wojska Polskiego i kierował oddziałem chirurgicznym w szpitalu we Lwowie. Habilitował się w dziedzinie otolaryngologii, uzyskując prawo veniam legendi. Założył ambulatorium chorób uszu, nosa i gardła przy lwowskiej klinice. W 1924 roku został kierownikiem Kliniki Otolaryngologii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1930 został wybrany senatorem RP III kadencji. W czasie wojny kierował kliniką w Lwowskim Państwowym Instytucie Medycznym oraz był kierownikiem oddziału otolaryngologicznego w szpitalu lwowskim. Po wojnie został przeniesiony do Wrocławia. Mianowano go kierownikiem Katedry i Kliniki Otolaryngologii Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej. Rozwijał działalność laryngologiczną, otwierając kolejne placówki medyczne na terenie miasta. Zmarł 20 października 1953 roku w Krakowie.
Opracowanie i fot.: W. Olszewski
